Pod skrótem RKO kryje się często ratująca życie resuscytacja krążeniowo-oddechowa. Jest to szereg czynności, które wykonać należy w razie zagrożenia życia podopiecznego, spowodowanego brakiem oddechu i zanikiem krążenia. Oczywiście, jeśli dochodzi do takiej sytuacji, należy niezwłocznie wezwać pomoc, jednak to od szybkiej reakcji opiekunki niejednokrotnie zależy życie starszego podopiecznego.

Pomocne kursy

Na rynku nie brakuje specjalistycznych kursów pierwszej pomocy przedmedycznej, które pozwalają przyswoić sobie podstawy czynności ratujących życie. Wiadomo, że nie będziemy po takich kursach kwalifikowanymi ratownikami medycznymi, ale zdobyte umiejętności w połączeniu z opanowaniem mogą sprawić, że to dzięki naszej interwencji starszy podopieczny przeżyje. Na takich kursach uczy się zarówno pomocy osobom oddychającym, czyli ułożenia ich w bezpiecznej pozycji, jak również RKO, czyli właśnie resuscytacji krążeniowo-oddechowej. W jej skład wchodzi kilka elementów, o których napiszemy poniżej. Jeśli chcecie związać swoją drogę zawodową z posadą opiekunki dla osób starszych, warto zapisać się na taki kurs – dzięki temu wasza kandydatura będzie mieć dodatkowy plus.

Zanim zaczniemy reanimować

Słysząc o akcji reanimacyjnej, każdy od razu oczami wyobraźni widzi masaż serca i sztuczne oddychanie. Owszem, są to elementy wchodzące w skład RKO, jednak zanim do nich dojdzie, konieczne jest wykonywanie krok po kroku następujących czynności:

• sprawdzenie przytomności poszkodowanego – delikatnie potrząsnąć seniorem, zadając mu proste pytanie. Brak reakcji uznaje się za stan nieprzytomności;
• wezwanie pomocy – należy uczynić to, nie opuszczając podopiecznego. Mowa oczywiście o wezwaniu karetki pogotowia;
• położyć seniora na plecach;
• udrożnić jego drogi oddechowe poprzez odgięcie głowy nieprzytomnego do tyłu z równoczesnym uniesieniem żuchwy;
• sprawdzenie oddechu – tutaj można to wykonać na trzy sposoby: po pierwsze, ocenia się wzrokowo czy unosi się klatka piersiowa; po drugie, słuchowo poprzez wysłuchiwanie oddechu; po trzecie, czuciem – pochylając się nad ustami poszkodowanego, próbuje się wyczuć jego oddech;
• przystąpienie do wentylacji: do dyspozycji są dwie metody. Pierwsza, najbardziej popularna, czyli usta-usta, polega na zaciśnięciu nosa nieprzytomnej osoby i wdmuchiwaniu powietrza przez usta. Należy wykonywać dwa wdechy, trwające po około 1,5-2 sekund każdy. W skrajnych przypadkach, kiedy dochodzi np. do szczękościsku, wykonuje się wentylację metodą usta-nos. W tej konfiguracji są zamknięte usta, a powietrze wdmuchuje się przez nos.
• masaż serca – do tego etapu przystępujemy, kiedy wentylacja nie przyniosła efektu. Prowadzi się go w dolnej połowie mostka. Należy położyć dwa palce (wskazujący i środkowy) na łuku żebrowym nieprzytomnego i nieoddychającego podopiecznego i przesunąć je aż do kąta żebrowego (miejsca połączenia obu łuków żebrowych), tak że jeden znajduje się nad wyrostkiem mieczykowatym, a drugi na rękojeści mostka. Powyżej palców przykłada się rękę częścią dłoniową nadgarstka i nad nią drugą rękę. Najważniejsze kwestie, o których nie wolno zapominać podczas prowadzenia masażu serca to częstotliwość – przyjęło się, że w przypadku osób dorosłych wynosi ona 30 do 2, czyli po 30 uciskach klatki piersiowej następują dwa wdechy. Pamiętać koniecznie trzeba o tym, aby podczas masażu nie odrywać rąk od klatki poszkodowanego.

Wykonywanie RKO wymaga dużej siły i wytrwałości – jeśli bowiem zaczniemy przeprowadzać reanimację, naszym obowiązkiem jest jej kontynuowanie, dopóki nie przyjedzie wezwana pomoc. W ostateczności, kiedy sił zabraknie można przerwać resuscytację.

Pamiętajmy więc o podstawowych zasadach:

• chory leży na wznak na twardym podłożu;
• przyjmuje się pozycje przy jego boku;
• częstotliwość masażu serca wynosi 100 ucisków na minutę;
• u dorosłych cykl przedstawia się jako 30:2 – w trakcie jednej minuty 4 cykle;
• po rozpoczęciu RKO po minucie należy ponownie sprawdzić, czy pojawił się oddech, kolejne sprawdzenie następuje po 5 minutach.

Jeśli do utraty krążenia dojdzie w miejscu publicznym, bardzo prawdopodobne jest, że znajdzie się tam automatyczny defibrylator, który wykona za nas wszystkie czynności. Naszym zadaniem będzie jedynie postępowanie krok po kroku według załączonej do urządzenia instrukcji.