W życie seniora niezwykle często wkrada się pustka wynikająca z nadmiaru niezagospodarowanego czasu, poczucia braku życiowego celu, samotności. Im bardziej ten stan się przedłuża, tym staje się dotkliwszy, co z kolei wywołuje apatię, brak chęci do życia, a w dłuższej perspektywie może wpłynąć na rozwój choroby depresyjnej. Wystarczy jednak pozwolić starszemu człowiekowi poczuć się potrzebnym i wartościowym, by pomóc mu odnaleźć się w tej nowej, zwykle trudnej dla niego rzeczywistości oraz sprawić, że codzienność nie będzie kojarzyć się z czymś smutnym i przygnębiającym.  

Jesień życia naprawdę  może być pogodna, szczególnie jeśli spędza się ją z najbliższymi i gdy pod jednym dachem żyją dwa, trzy pokolenia wzajemnie wspierających się osób. Aby seniorowi dać poczucie bycia zauważonym i potrzebnym, warto zwracać się do niego po pomoc i radę, zwłaszcza w sprawach, gdy życiowe doświadczenie trudno przecenić. Straszy człowiek w żadnym wypadku nie może poczuć się jak mebel, który z racji wieku nie ma wpływu na to, co się z nim dzieje, unikniemy tego traktując go jak pełnoprawnego partnera i członka rodziny, posiadającego w domu należną mu pozycję i miejsce. W prawidłowo funkcjonującym domu każdy z domowników jest ważny, ale też każdy powinien mieć swoje stałe obowiązki - to sprawia, że człowiek czuje się potrzebny, współodpowiedzialny za dom, wzrasta jego poczucie własnej wartości. Obowiązki oczywiście powinny być dostosowane do wieku i możliwości, dotyczy to zarówno dzieci, dorosłych, jak i mieszkającego z nami seniora. Jeśli jego stan zdrowia na to pozwala, to nie tylko można, ale wręcz należy angażować go w codzienne, domowe prace - w pomoc w kuchni, ogrodzie czy w drobne prace naprawcze. Jeśli w domu są dzieci, można prosić o pomoc w lekcjach albo zajęcie się nimi wieczorem, gdy rodzice chcą gdzieś wyjść we dwoje. Tutaj ważne jest przede wszystkim, aby seniorowi pokazać, że darzymy go zaufaniem, a przy tym jesteśmy przekonani, że sobie z daną czynnością poradzi. Warto zresztą podkreślać, że dzięki jego zaangażowaniu wyraźnie czujemy się odciążeni oraz poprzeć to dobrym słowem – pochwalić za pyszne śniadanie, zajęcie się dziećmi, podziękować za naprawiony kran. Nasza wdzięczność niezwykle często traktowana jest jak największa nagroda za włożony wysiłek oraz mobilizuje do dalszych starań.   

Warto pamiętać, że codzienna aktywność i zaspokojona potrzeba bycia kimś dla innych ważnym, w sposób znaczący wpływa na psychikę starszej osoby. Dzięki temu poprawia się jej ogólna kondycja psychofizyczna oraz podnosi poczucie własnej wartości. Jeśli więc senior może coś zrobić sam, nigdy go nie wyręczajmy, a nawet świadomie i celowo prośmy o pomoc. Jest naprawdę mnóstwo czynności, którymi może zająć się na stałe i sprostać zadaniu w sposób doskonały. Można nawet sporządzić specjalny grafik oraz wprowadzić nowy podział obowiązków, a w nim ująć także osobę starszej pani czy pana. Dobrze byłoby zrobić przedtem rodzinną naradę, by każdy z domowników sam mógł wybrać zadania, w których czuje się najpewniej oraz którymi zajmie się z przyjemnością. Senior, który lubi rośliny, może podjąć się ich pielęgnacji, jeśli lubi gotować, dobrze się w tym odnajduje i chce, to jak najbardziej pozwólmy mu przejąć wartę w kuchni – nawet jeśli nie codziennie, to na przykład w wybrane dni. O ile stan zdrowia na to pozwala, można prosić o zrobienie drobnych zakupów, zapłacenie rachunków czy załatwienie jakiejś sprawy urzędowej. Starsze panie często posiadają niezwykłą umiejętność haftu czy dziergania, panowie spełniają się w majsterkowaniu – jeśli tak, warto ich do tego zachęcać, tym bardziej, że prawdopodobnie będą mieć ogromną satysfakcję, kiedy efekty ich pracy będą służyć wszystkim i zostaną przez domowników zauważone. 

Ważną częścią każdego dnia powinien być wspólnie spędzany czas, a przede wszystkim rozmowa. Podczas poranka czy w trakcie obiadu postarajmy się wygospodarować kilka dodatkowych minut, aby usiąść obok siebie bez pośpiechu. Podobnie wieczorem – jeśli nie musimy, nie zamykajmy się w oddzielnych pokojach. Jest to bowiem ta część dnia, kiedy ludzie wzajemnie się do siebie zbliżają, pokazując tym samym, że są dla siebie ważni – to działa zresztą w obydwie strony. Wynikająca z tych rozmów troska, chęć dzielenia się wrażeniami z minionego dnia, mówienie o problemach czy choćby podzielenie refleksją z przeczytanej książki – to daje poczucie bycia ważną częścią rodziny, sprawia, że starszemu bliskiemu jest przyjemniej i cieplej na sercu, a kiedy pojawia się problem, nigdy nie zostaje z nim sam. 

Bardzo budujący jest kontakt z dziećmi, które zwykle wnoszą w życie seniora ogromną radość. One zresztą w sposób wyjątkowy potrafią okazać swoją miłość, dlatego szczególnie uważnie warto pielęgnować te wzajemne kontakty. Maluchy bardzo lubią słuchać opowieści z czasów, które znają tylko z książek czy filmów, bawić się z dziadkami, uczyć od nich czegoś nowego. Z kolei nastolatki bez obawy o niezadowolenie czy karę przychodzą dzielić się zmartwieniem – kiepską oceną z wypracowania, kłótnią z chłopakiem, dziurą zrobiona w nowej bluzie albo zniszczonym plecakiem. Dziadek czy babcia – w przeciwieństwie do rodziców – nie gniewa się, nie poucza, nie ma pretensji, za to przytuli i bez krytyki pocieszy. Dzieci w ogóle chętnie spędzają z dziadkami czas, mają z nimi swoje tajemnice, doskonale integrują się podczas wspólnej zabawy czy pracy. Nikt inny nie jest w stanie zastąpić im takiego towarzystwa. Nawet tak banalne czynności, jak podlewanie kwiatów czy naprawa zepsutego budzika – w obecności dziadków zyskują zupełnie nową jakość. Ta więź, jaka powstaje między pozornie odległymi pokoleniami, jest wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju, ale jeszcze ważniejsze wydaje się, że starszy człowiek dzięki temu czuje się potrzebny, ma świadomość, że wnosi do rodziny coś cennego oraz że są takie momenty, kiedy nikt inny nie jest w stanie go zastąpić.  

Senior zawsze powinien czuć, że ma w domu swoje stałe miejsce, wsparcie oraz miłość. Pozornie niewiele, ale w natłoku codziennych zajęć łatwo o tym zapomnieć i coś ważnego przeoczyć, tym bardziej, że przecież nie wystarczy dać bliskiemu dach nad głową, jedzenie i zapewnić ciepło, aby wypełnić pustkę i samotność oraz odepchnąć świadomość bycia niepotrzebnym.