Starsze osoby w kontaktach z dziećmi zwykle tworzą wyjątkową relację, mają bowiem sporo czasu, który bez przeszkód mogą im poświęcić, wiedzę, wspomnienia, życiową mądrość i  doświadczenie. Tej więzi, jaka nawiązuje się pomiędzy seniorem a wnukami, nie da się porównać do żadnej innej, nie na darmo zresztą mówi się, że rodzice są od wychowywania, a dziadkowie od rozpieszczania – można się z tym nie zgadzać, ale w każdym powiedzeniu jest choć część prawdy. 

Jest to zresztą relacja dwustronna, bo starszy człowiek czerpie od dzieci ich radość życia, optymizm, chęć do działania, już samo przebywanie w ich towarzystwie wpływa pozytywnie na jego psychikę. Maluchy zwykle są ruchliwe, ciekawe świata, chętnie pytają i zmuszają do aktywności, na przykład podczas wspólnej zabawy, a przy tym dają ogromne poczucie bycia ważnym i potrzebnym, w sposób znaczący zmniejszając dotkliwe uczucie samotności, jaka nader często pojawia się, gdy człowiek wkracza w jesień swojego życia. Seniorzy znajdują nowy cel, a ich kondycja psychiczna i fizyczna ulega poprawie. 
 
Tę niezwykłą relację na pewno warto pielęgnować, zachęcając dzieci do jak najczęstszych odwiedzin u dziadków, a jeśli mieszkają z nimi pod jednym dachem, to do spędzania ze sobą jak największej ilości czasu. Tak naprawdę każda okazja jest dobra, by ze sobą chwilę pobyć, porozmawiać, coś wspólnie zaplanować, a potem plan zrealizować, a kto choć raz zobaczył wzruszenie, jakie pojawia się na twarzy babci czy dziadka, kiedy maluch wręcza laurkę z okazji ich święta, ten wie, że tego nie da się zastąpić niczym innym. 

Dzieci zwykle bardzo lubią słuchać opowieści z czasów, które znają tylko z książek czy filmów, razem z babcią upiec coś pysznego, zrobić na szydełku ubranko dla lalki, wspólnie z dziadkiem wyczarować karmnik dla ptaków czy naprawić radio, jednym słowem czegoś się od nich nauczyć. Dla starszej osoby jest to z kolei bardzo budujące, dlatego zwykle czeka na wizyty wnuków z utęsknieniem, a równocześnie wzmacnia w sobie motywację do codziennej aktywności. Dzieci zwykle wywołują ogromną radość, w sposób wyjątkowy potrafią okazać swoją miłość, z czym dorośli nierzadko mają kłopot. Dziadek czy babcia – w przeciwieństwie do rodziców – nie gniewa się, nie poucza, nie ma pretensji, za to bez słowa krytyki przytuli i pocieszy. Ten wspólnie spędzany czas jest beztroski, maluchy mają z seniorami swoje tajemnice, doskonale integrują się podczas wspólnego pieczenia babeczek, cieszą przemyconą dodatkową kostką czekolady. Nawet tak banalne czynności, jak podlewanie kwiatów czy naprawa zepsutego budzika, wykonywane w towarzystwie dziadków zyskują zupełnie nową jakość. Senior czuje, że w ich życie wnosi coś nowego, a przede wszystkim, że wciąż ma coś innym do przekazania, jest autorytetem, wzorem do naśladowania. Ogromnie cieszy się, kiedy to właśnie do niego maluchy przychodzą dzielić się zmartwieniami – kłótnią z przyjaciółką, kiepską oceną za wypracowanie, dziurą zrobioną w nowym sweterku. Ta więź jest wyjątkowa i jedyna w swoim rodzaju, a przy tym ogromnie cenna dla obu stron. Rodzice często bywają zagonieni, cierpią na stały brak wolnego czasu, dziadkowie przeciwnie – mają go aż nadmiar, zwykle też noszą w sobie ogromne pokłady cierpliwości, wyrozumiałości oraz braku tak pożądanego w tej relacji krytycyzmu. 

Choroba babci, dziadka – czas trudny dla wszystkich

Niestety czasem pojawiają się również okoliczności trudne do zaakceptowania, bo choroba bliskiej osoby zawsze jest bolesnym, nierzadko wręcz traumatycznym przeżyciem. Świadomość odchodzenia tym bardziej. Jeśli dzieci są wystarczająco duże, warto je oswoić z sytuacją i przygotować na to, co może się zdarzyć, ale przy tym musimy pamiętać, by oszczędzić im przeżyć, których mogą nie udźwignąć, na przykład patrzenia na umieranie. Te obrazy z dziećmi pozostaną, a zdecydowanie lepiej dla nich będzie, jeśli będą mogły pielęgnować miłe wspomnienia, a pamięć zachowa dziadków jako osoby zdrowe, pełne życia i bardzo je kochające.   

O ile stan zdrowia dziadka i babci nie jest w odbiorze przykry (chory nie jest bardzo cierpiący, poznaje bliskich, nie jest przez chorobę bardzo zmieniony) - nie ma potrzeby, ani nawet sensu, ograniczania wzajemnych kontaktów. Oczywiście dzieci mają ogromną świadomość tego, co się dzieje, ale ich obecność na starsze osoby wpływa wyjątkowo kojąco, wywołuje uśmiech na twarzach, wnosi coś bardzo pozytywnego, a one same też czerpią z tych spotkań wielką wartość.  

Umiejętność rozmowy na trudne tematy jest bardzo ważna, daje też maluchom poczucie bezpieczeństwa. Rozmawiając z dziećmi o chorobie czy śmierci można posługiwać się przykładami, na przykład zwierząt albo roślin, które chorują, bo ktoś im zrobił krzywdę lub dlatego, że takie pojawiły się okoliczności, czasem niestety też umierają. Można tu sięgnąć do przeczytanej bajki, zapamiętanej kreskówki czy widzianego wcześniej filmu. Jeśli dzieci tęsknią, bo babcia czy dziadek przebywa w szpitalu, gdzie nie wolno im go odwiedzać, można zaproponować napisanie do nich listu albo wykonanie rysunku. To pozornie drobne gesty, ale dla obu stron bardzo wymowne i cenne. Nigdy też nie należy ukrywać własnych emocji, bo choć robimy to, aby zaoszczędzić dziecku przykrości oraz bólu, to ono i tak wyczuje, że dzieje się coś niedobrego, przy czym będzie gubić się w domysłach, co w rezultacie jest dla niego znacznie gorsze. Łzy są naturalne, można więc płakać razem z nim, a równocześnie tłumaczyć, że w takich okolicznościach, kiedy kocha się osobę, która cierpi, jest to zupełnie normalne. Zawsze też warto dodać, że dziadek czy babcia nie chcieliby, aby było smutne, bo przecież bardzo je kochają i gdyby tylko mogli, to byliby tu razem z nim.