Żyła na przełomie XI i XII w., pierwsza założycielka żeńskiego klasztoru, ale nie tylko w tym zakresie zasługuje na miano „prekursorki”. Była pierwszą badaczką, która dokonała opisu niemieckiej fauny i flory, uznana również za pierwszego niemieckiego filozofa przyrody. Lekarka, która odważnie mówiła o seksie i ginekologii. Poruszała także kwestie stresu oraz kultury fizycznej. Autorka moralitetu, kompozytorka i wreszcie święta. Mowa o św. Hildegardzie z Bingen.

O składnikach diety św. Hildegardy

Dieta tę określa się też mianem „diety orkiszowej”. Nazwa ta nie wzięła się znikąd: podstawą tej diety jest właśnie orkisz, któremu przypisuje się szereg cennych właściwości, ponieważ poprawia pracę całego układu trawiennego oraz wzmacnia odporność, a także wspomaga proces usuwania toksyn z organizmu. Obok orkiszu św. Hildegarda wymienia kasztany jadalne oraz koper włoski, jako fundamenty wymyślonego przez siebie sposobu odżywiania. I wszystkim tym trzem produktom przypisuje największą wartość odżywczą.

Zatem codzienne posiłki powinny być bogate w produkty orkiszowe, a więc w: makarony, kasze, pieczywo, musli, płatki, otręby. Ponadto obecnie na rynku jest cała gama produktów orkiszowych, m.in.: syropy, kawy, ciastka czy nawet piwo. Orkisz może być składnikiem zupy, kotletów, sałatki czy placków.

Czosnek, cebula (wyłącznie gotowana), pietruszka, fasola, marchew, buraki oraz gruszki, jabłka, porzeczki, pigwy, wiśnie, jeżyny – także zajmują znaczące miejsce w opisywanej diecie. Zatem owoce i warzywa tak, ale najlepiej, żeby poddać je obróbce cieplnej. Jeśli chodzi o nabiał i mięso są one dozwolone, ale w nieznacznych ilościach.

Szczególną rolę w diecie św. Hildegardy ogrywają również zioła, z dwóch powodów – smakowych i trawiennych. Bazowe dla tej diety są: bertram, galgant, nasiona kopru. Betram to przyprawa ułatwiająca trawienie oraz wchłanianie składników do organizmu. Zatem działa wzmacniająco i jednocześnie zapobiega niedoborom pokarmowym. Galgant natomiast zaleca się osobom zmagającym się z problemami układu krążenia, gdyż powoduje rozszerzanie naczyń krwionośnych wokół serca, a w konsekwencji lepsze dotlenienie. Ponadto obniża ciśnienie krwi.

Herbaty ziołowe, kawa orkiszowa oraz piwo orkiszowe były również szczególnie rekomendowane przez św. Hildegardę. Podobnie jak wino gronowe wytrawne, ale najlepiej, żeby dodatkowo je rozcieńczać.

Zasady diety orkiszowej

Składniki diety to ważny aspekt, nie mniej ważne są zasady obowiązujące w tej diecie. Św. Hildegarda zdrowy sposób odżywania utożsamiała również z pewnymi zachowaniami, chodzi m.in. o:

• miłą i spokojną atmosferę podczas jedzenia;
• powolne i dokładne przeżuwanie pokarmu;
• możliwie późne jedzenie śniadania, bliżej południa (ale dotyczy to tylko osób zdrowych);
• przyrządzanie ciepłych śniadań na bazie owoców i orkiszu;
• niejedzenie bezpośrednio przed snem;
• umiarkowane popijanie posiłków;
• przyprawianie potraw (walory smakowe oraz korzyści metaboliczne);
• obróbkę kulinarną produktów, czyli gotowanie, duszenie, blanszowanie, ew. smażenie i pieczenie.

Dla kogo dieta ta będzie odpowiednia

Dla osób walczących z nowotworami: wysoka zawartość thiocyanatu w orkiszu zapobiega powstawaniu komórek nowotworowych (wtedy jeszcze guzy te nie zostały nazwane, ale istniały już).

Dla osób zmagających się z problemami układu pokarmowego: błonnik zawarty w orkiszu odpowiada za perystaltykę jelit, poprawia metabolizm oraz obniża cholesterol.

Dla osób z problemami sercowymi: orkisz zawiera NNKT z grupy omega 3, które wspomagają funkcjonowanie serca. Szczególnie polecana osobom po zawałach.

Dla osób z osłabionym układem odpornościowym: rodanid znajdujący się w ziarnach i stanowiący naturalny antybiotyk zapewnia zdrowie oraz siłę. Ponadto witaminy z grupy B, potas oraz magnes wzmacniają układ nerwowy.

Dla kobiet ciężarnych: dieta ta nie powoduje nadwagi, a dzięki witaminom i składnikom mineralnym gwarantuje zdrowy rozwój płodu.

Dla osób narzekających na wypadanie włosów czy łamiące się paznokcie: bogactwo kwasów krzemowych w tej diecie poprawia wygląd skóry, włosów i paznokci.

Dieta św. Hildegardy we współczesnym świecie ma zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Prostota i umiar zasługują na pochwałę, jednak upływ czasu (ponad tysiąc lat), powoduje, że wiele z zasad trudno jest odnieść do obecnych czasów.